Unravel 2

هر آنچه که تاکنون از Unravel 2 می دانیم …

اگر نسخه اول بازی Unravel را تجربه کرده باشید، می‌دانید که در این بازی یک شخصیت کاموایی قرمز رنگ را کنترل می‌کنیم و معما‌های بازی هم با توجه به همین ماهیت کاموایی شخصیت حل می‌شوند. در نسخه دوم، مجددا با این شخصیت که یارنی نام دارد همراه می‌شویم اما این وسط، یک تفاوت بزرگ هم در بازی وجود دارد؛ یارنی دیگر تنها شخصیت حاضر در بازی نیست و این بار، یک یارنی آبی رنگ هم او را همراهی می‌کند. در واقع، هسته اصلی گیم‌پلی بازی Unravel 2 بر پایه همکاری این دو شخصیت پی‌ریزی شده است و این مساله، تفاوت اصلی نسخه دوم Unravel با قسمت قبلی است. همچنین به لطف حضور دو شخصیت، بازی از حالت Co-Op هم پشتیبانی می‌کند که در آن، هر یک از بازیکنان کنترل یکی از این شخصیت‌ها را بر عهده می‌گیرد و دو بازیکن با همکاری هم مراحل را پشت سر می‌گذارند. Unravel 2 از نظر گیم‌پلی، مشکل خاصی ندارد. البته چرا، بازی یک مشکل دارد و آن هم تمرکز بیش از اندازه‌اش به حالت Co-Op در حالی است که موفق نمی‌شود خیلی تجربه Co-Op جذابی ارائه کند. برای شرح این مشکل، باید کمی بیش‌تر به گیم‌پلی بازی بپردازیم. مکانیزم‌های بازی، کمابیش مشابه نسخه اول هستند و مثلا یارنی‌ها با استفاده از ماهیت کاموایی‌شان می‌توانند انتهای کلاف خود را به یک سری نقاط گره بزنند و از نقاطی آویزان شوند یا حتی با وصل کردن دو نقطه به یکدیگر، نوعی پل بسازند. اما این وسط، یک سری مکانیزم‌های جدید هم به واسطه همکاری دو یارنی معرفی می‌شوند و مثلا، یکی از یارنی‌ها می‌تواند کلاف را نگه دارد و یارنی دیگر، با آویزان شدن و تاب خوردن به طرفین، به نقاط غیر قابل دسترس دسترسی پیدا کند.  Unravel 2 همچنین از بعد فنی هم شرایط خیلی خوبی دارد. درست است که اجرای روان یک بازی مثل Unravel 2 که خیلی افکت‌های گرافیکی سنگینی ندارد یک امتیاز مثبت نیست ولی باز هم دلیل نمی‌شود که اشاره‌ای به آن نکنیم. مخصوصا یک چیز در مورد Unravel 2 عالی است و آن هم طبیعی بودن فیزیکی بازی است. معما‌های Unravel 2 معمولا وابسته به فیزیک هستند و خوشبختانه بازی از این نظر به شکلی است که همه‌چیز، طبق محاسبات بازیکن پیش می‌رود و شاهد صحنه‌های اعصاب‌خردکنی نیستیم که به دلیل عجیب و غریب بودن فیزیک بازی، نتوانیم معما‌ها را به شکلی که در نظر داریم حل کنیم.